علائم و نشانه های سندرم کابوکی
برخی از ویژگی های سندرم کابوکی در هنگام تولد (مادرزادی) آشکار می شوند. یافته های سندرم کابوکی از فردی به فرد دیگر می تواند متفاوت باشد. همانطور که گفته شد، سندرم کابوکی می تواند بسیاری از سیستم های مختلف بدن را تحت تأثیر قرار دهد. کودکان مبتلا به سندرم کابوکی، ظاهر صورت متمایز که شامل شکاف پلکی، بیرون زدگی پلک پایین، مُژه برجسته، اَبروهای کمانی، بینی گسترده با نوک مسطح یا پهن و بزرگ و گوش های بدشکل را آشکار می کنند. ظاهر متمایز صورت به آهستگی پیشرفت می کند و ممکن است بیش از چندین سال طول بکشد. ویژگی های اضافی صورت شامل یک اثر خفیف از رنگ مایل به آبی در کاسه سفیدی چشم (صلبیه آبی)، افتادگی پلک بالایی (پتوزیس)، چشم منحرف (استرابیسم)، سقف دهان بلند و قوسی شکل یا شکاف کام، فرورفتگی داخل لب پایین (چاله لب) و یک فک غیرعادی کوچک است که ممکن است در مبتلایان سندرم کابوکی رخ دهد.

کاهش رشد در مبتلایان سندرم کابوکی که معمولاً در سال اول زندگی آشکار می شود، شایع است.  کاهش رشد با افزایش سن کودکان نیز بیشتر می شود و در نهایت منجر به کوتاهی قد و قامت در مبتلایان می شود. در موارد نادر، برخی از کودکان مبتلا ممکن است کمبود هورمون رشد نسبی داشته باشند. علاوه بر کاهش رشد، کودکان مبتلا به سندرم کابوکی ممکن است ناتوانی ذهنی را به فرم خفیف تا متوسط نشان دهند. ناتوانی فکری شدید در این سندرم بسیار نادر است و برخی کودکان نیز حتی بدون ناتوانی ذهنی هستند. برخی از کودکان مبتلا به سندرم کابوکی ممکن است تشنج، اندازه کوچک سر (میکروسفالی) و کاهش تون عضلانی (هایپوتونی) را تجربه کنند. تشنج می تواند بلافاصله بعد از تولد (دوران نوزادی) و یا در اواخر سن ۱۲ سالگی، توسعه پیدا کند. برخی از کودکان  مبتلا ممکن است تأخیر در سخن گفتن یا تکلم را تجربه کنند که اختلالات کام و از دست دادن حس شنوایی ممکن است به این تأخیر تکلم کمک کند. برخی دیگر از کودکان مبتلا به سندرم کابوکی ممکن است اختلالات رفتاری از جمله اضطراب و تمایل به تمرکز بر روی اشیاء را از خود  نشان دهند. همچنین برخی از کودکان مبتلا به سندرم کابوکی ممکن است به موسیقی یا اَصوات خاصی علاقه داشته باشند و از برخی محرک ها مانند  برخی صداها یا بوها بیزار باشند. این در حالی است که علاقه مندی به موسیقی در مبتلایان سندرم کابوکی تقریباً، ژانر یا سَبکِ یکسانی را برای تمام نژادهای انسانی مبتلا به این سندرم نشان می دهد.

بهعلاوه بر این، کودکان مبتلا به سندرم کابوکی ممکن است مشکلات تغذیه از جمله ریفلاکس معده  به مری، توانایی ضعیف در مکیدن شیر مادر از پستان و مشکل جذب یا هضم مواد مغذی از مواد غذایی (سوء جذب) را تجربه کنند، در نتیجه، بسیاری از کودکان مبتلا به این سندرم ممکن است افزایش وزن و رشد در نرخ مورد انتظار را نداشته باشند. برخی از کودکان مبتلا ممکن است در معرض عفونت های مکرر تنفسی فوقانی و ذات الریه و عفونت های مکرر گوش میانی )اوتیت مدیا( که ممکن است به از دست دادن حس شنوایی کمک کند، قرار بگیرند.
اختلالات دندانی مانند دندان های ریخته شده به صورت خودبخودی، یا دندان های بدشکل و یا منحرف نیز ممکن است در کودکان مبتلا به سندرم کابوکی رخ دهد، همچنین ناخن پا به صورت کوچک یا نازک نیز گاهی اوقات در کودکان مبتلا به سندرم کابوکی دیده می شود.
اختلالات اسکلتی نیز ممکن است در مبتلایان سندرم کابوکی رخ دهد، از جمله انگشتان غیرطبیعی کوتاه پا، خمیدگی انگشتان، صافی کف پا، شُ لشدگی مفاصل، اختلالات مهره های کمر (دیسک کمر) و گردن، ناهنجاری جمجمه، اِنحنای غیرطبیعی ستون فقرات (اسکولیوز یا کیفوز) و جابجایی باسن و استخوان کشکک نیز ممکن است در مبتلایان سندرم کابوکی رخ دهد.
برخی از کودکان مبتلا به سندرم کابوکی ممکن است اختلالات خاص قلبی در بدو تولد (نقص مادرزادی قلب) را آشکار کنند. دو نقص قلبی در مبتلایان سندرم کابوکی شایع هستند که شامل تنگی شریان اصلی بدن (کوآرکتاسیون آئورت) و حفره در غشاء (سپتوم) که اتاق قلب (نقص بین دیواره دهلیزی و بطنی) را از هم جدا می کند، است.

در برخی دیگر از مبتلایان سندرم کابوکی، ممکن است اختلالات کلیه از جمله ناهنجاری یا عدم  توسعه کلیه ها (دیسپلازی کلیوی و یا هایپوپلازی کلیوی)، اِنسداد جریان طبیعی اِدرار از کلیه ها (هیدرونفروز) و تشکیل کلیه نعل اسبی رخ دهد. اختلالات دستگاه گوارش شامل پیچش نامناسب یا ناهنجار روده بزرگ و عدم وجود یا اِنسداد مقعد (آنوس) نیز ممکن است در مبتلایان سندرم کابوکی رخ دهد.
کاهش عملکرد مناسب سیستم ایمنی نیز در مبتلایان سندرم کابوکی گزارش شده است. زنانی که تحت تأثیر این سندرم هستند ممکن است رشد زودرس پستان را تجربه کنند، این در حالی است که برخی از مردان مبتلا به سندرم کابوکی ممکن است بیضه نزو لنکرده یا توسعه نیافته را تجربه کنند. برخی دیگر از مبتلایان سندرم کابوکی ممکن است افزایش وزن و بلوغ سریع داشته باشند.

علت شناسی سندرم کابوکی
در ماه اوت سال ۲۰۱۰ ، گروهی از محققان در دانشگاه واشنگتن گزارش کردند که جهش در ژن  KMT2D (نام قبلی MLL2 ) ، مسئول سندرم کابوکی در اکثر مبتلایان این اختلال ژنتیکی است. در سال ۲۰۱۲ گروهی از محققان کشور بلژیک، ژن دومی را با نام KDM6A برای ایجاد سندرم کابوکی شناسایی کردند. اغلب موارد سندرم کابوکی، در اثر جهش ژن KMT2D رخ می دهد که  بدون سابقه خانوادگی به دلیل جهش جدید، ایجاد می شود. با این حال، وقوع سندرم کابوکی با سابقه خانوادگی نیز گزارش شده است. ژن KMT2D در بازوی بلند کروموزوم شماره 1 2 به صورت 12q13.12 مستقر است. ژن KDM6A در بازوی کوتاه کروموزوم جنسی X به صورت Xp11.3 مستقر است. سندرم کابوکی که در اغلب موارد توسط جهش ژن KMT2D ایجاد می شود، از الگوی توارثی اتوزومال غالب پیروی می کند. این در حالی است که اگر فردی با جهش در ژن KDM6A دچار سندرم کابوکی گردد، از الگوی توارثی وابسته به X غالب پیروی خواهد کرد؛ بنابراین شانس داشتن فرزند مبتلا به سندرم کابوکی توسط دو الگوی اتوزومال غالب و وابسته به X غالب، به میزان ۵۰ % برای هر بارداری احتمالی خواهد بود.

فراوانی سندرم کابوکی
سندرم کابوکی، مردان و زنان را به تعداد مساوی تحت تأثیر قرار می دهد. بروز سندرم کابوکی  ناشناخته است اما تخمین زده می شود که فرکانس شیوع این سندرم حدود ۱ در ۳۲۰۰۰ یا ۱ در ۸۶۰۰۰ تولد زنده میان جمعیت عمومی مردم باشد. تا به امروز بیش از ۳۰۰ مورد از مبتلایان سندرم کابوکی در ادبیات پزشکی گزارش شده است. اگرچه این اختلال اولین بار در ژاپن گزارش شده است، اما از آن زمان به بعد سندرم کابوکی در میان نژادهای مختلف انسانی نیز گزارش گردیده است.

تشخیص سندرم کابوکی
سندرم کابوکی بر اساس یافته های بالینی و فیزیکی مبتلایان، از جمله ویژگی های متمایز صورت، اختلالات اسکلتی، ناتوانی ذهنی، اختلالات انگشتان و کوتاهی قد تا حدودی قابل تشخیص است، اما تنها راه تشخیص سندرم کابوکی، آزمایش ژنتیک مولکولی برای بررسی وجود جهش یا عدم وجود جهش در ژن های KMT2D و KDM6A است.

درمان سندرم کابوکی
هیچ درمان خاص و مؤثری برای سندرم کابوکی وجود ندارد. مسیر درمانی این سندرم بر اساس علائمی که هر فرد مبتلا آشکار می کند، مشخص می شود.

منبع: مجله اخبار آزمایشگاهی شماره 187