علائم سندرم فریمن-شلدون

سندرم فریمن-شلدون با ناهنجاری های ناحیه سر و صورت (جمجمه صورت) ، نقص دست و پا و ناهنجاری های اسکلتی مشخص می شود. علائم و یافته های جسمی مرتبط با این اختلال معمولاً در بدو تولد (مادرزادی) وجود دارد و ممکن است از موارد مختلف متفاوت باشد. نوزادان مبتلا دارای ناهنجاری های مختلفی در ناحیه سر و صورت (جمجمه صورت) می باشند که معمولا می توان مواردی از جمله دهان پوستی کوچک (میکرواستومی) که گویا نوزادان در تلاش برای سوت زدن است، صورت مسطح، که به نظر حالت"ماسک زدن"دارد، گونه های افتاده، یک فک غیرمعمول کوچک (میکروگناتیا) ، جمع شدن دندانها و یا زبان غیر طبیعی (میکروگلوزی) اشاره کرد. در بعضی موارد، نوزادان مبتلا به سندرم فریمن-شلدون دارای چانه ای به شکلH  یا Y هستند که از لب تحتانی تا قسمت پایین چانه امتداد دارد. علاوه بر این کودکان مبتلا به دلیل محدود بودن حرکت کام از نظر صدای دارای صدای نرم می باشند. ناهنجاری های دهان و فک ممکن است چندین عارضه دیگر از جمله توانایی ضعیف یا کم خوردن در هنگام مکیدن، ناهنجاری های گفتاری؛ استفراغ؛ بلع مشکل (دیسفاژی) و مشکل در غذا خوردن که باعث عدم رشد و افزایش وزن و یا مشکلات تنفسی که در بعضی موارد ممکن است منجر به عوارض تهدید کننده زندگی شود اشاره کرد. علاوه بر این، بلع و مشکلات تغذیه ای ممکن است باعث شود مواد خارجی (مثلاً غذا یا استفراغ) در ریه ها وارد، که ممکن است منجر به عفونت شدید ریه ها (پنومونی آسپیراسیون) شود.

 

الگوی توارث سندرم فریمن-شلدون

سندرم Freeman-Sheldon می تواند الگوهای توارث متفاوتی داشته باشد، بیماریهای ژنتیکی با ترکیب ژنها برای یک صفت خاص که روی کروموزومهای دریافت شده از پدر و مادر قرار دارند، تعیین می شوند. اختلالات ژنتیکی غالب هنگامی اتفاق می افتد، که فقط یک کپی از یک ژن غیر طبیعی برای ایجاد بیماری لازم است. ژن غیر طبیعی می تواند از هر یک از والدین به ارث برسد، یا می تواند نتیجه جهش جدید (تغییر ژن) در فرد مبتلا باشد. خطر انتقال ژن غیر طبیعی از والدین آسیب دیده به فرزندان 50٪ برای هر بارداری بدون در نظر گرفتن جنسیت فرزند حاصل است. در بیشتر موارد، سندرم فریمن-شلدون به طور تصادفی رخ می دهد، بدون هیچ دلیل ظاهری و به صورت پراکنده. در مواردی نادر، بیماری به صورت اتوزومی مغلوب یا بیماری های مغلوب وابسته به X ظاهر می شوند.

 

علت ایجاد سندرم فریمن-شلدون

سندرم Freeman-Sheldon ممکن است در اثر جهش های ژن MYH3 که در بازوی کروموزوم 17 (17p13.1) ایجاد شود. ژن MYH3 دستورالعمل هایی برای ساخت پروتئینی به نام زنجیره سنگین میوزین عضله اسکلتی جنینی شماره 3  فراهم می کند. این پروتئین به گروهی از پروتئین ها به نام میوزین ها تعلق دارد که در حرکت سلولی و انتقال مواد درون و بین سلول ها مشارکت می کنند. میوزین و پروتئین دیگری به نام اکتین اجزای اولیه رشته های عضلانی بوده و برای انقباض عضلات ضروری هستند. زنجیره سنگین میوزین عضله اسکلتی جنینی بخشی از یک کمپلکس پروتئینی میوزین را تشکیل می دهد که قبل از تولد فعال بوده و برای تکوین طبیعی عضلات ضروری است.

جهش های ژن MYH3 که باعث ایجاد سندرم Freeman-Sheldon می شوند احتمالا عملکرد پروتئین زنجیره سنگین میوزین عضله اسکلتی جنینی شماره 3 را مختل کرده باعث کاهش توانایی انقباض سلول های عضلانی جنینی می شوند. این نقص در انقباض عضلانی ممکن است با تکوین عضلانی در جنین مداخله کرده و منجر به انقباضات و دیگر آنومالی های عضلانی و اسکلتی مرتبط با سندرم Freeman-Sheldon شود. اینکه چگونه جهش های ژن MYH3 ممکن است باعث دیگر ویژگیهای این اختلال شوند مبهم است. برخی افراد مبتلا به سندرم Freeman-Sheldon دارای جهش در ژن MYH3 نمیباشند. در این افراد، علت بیماری مشخص نیست.

 

فراوانی سندرم فریمن-شلدون

سندرم Freeman-Sheldon یک اختلال نادر است که شیوع دقیق آن مشخص نیست، اما به طور مساوی مردان و زنان را تحت تأثیر قرار می دهد. تقریباً 100 مورد از این بیماری گزارش شده است زیرا این اختلال برای اولین بار در سال 1938 توضیح داده شد. برخی علائم و یافته های جسمی مرتبط با این اختلال در بدو تولد (مادرزادی) مشهود است. سندرم فریمن-شلدون یکی از گروههای اختلالی است که با چندین انقباض مادرزادی (MCC) همراه است. MCC در حدود 1 در 3000 کودک رخ می دهد. از آنجا که این اختلال با سایر سندرم های انقباض مادرزادی همراه است، گاهی به اشتباه تشخیص داده می شود که تعیین فراوانی آن در جمعیت را دشوار می کند.

 

تشخیص سندرم فریمن-شلدون

معمولا تشخیص در بدو تولد با مشاهده علائم ظاهری مشخص می شود ولی در زمان بارداری با سونوگرافی و در صورت مشاهده اختلالات ظاهری قابل رد یابی می باشد. علاوه بر این ، الکترومیوگرافی ممکن است توسعه نیافتگی (هیپوپلازی) برخی از عضلات در دست، پا و فک فوقانی را نشان دهد. در الکترومیوگرافی از تجهیزات ویژه ای برای اندازه گیری پاسخ عضلات خاص به تحریک توسط جریان های الکتریکی استفاده می شود. در بعضی موارد، برداشتن جراحی و معاینه میکروسکوپی نمونه های کوچک از بافت عضلانی (بیوپسی) ممکن است تجمع غیر طبیعی بافت همبند را نشان دهد.

 

درمان سندرم فریمن-شلدون

سندرم فریمن-شلدون به سمت علائم خاصی است که در هر فرد مشهود است. درمان ممکن است نیاز به تلاش هماهنگ تیمی از متخصصان شامل کودکان، جراحان ارتوپدی، دندانپزشکان، آسیب شناسان گفتار، پزشکان متخصص در تشخیص و درمان اختلالات ماهیچه ها و سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی داشته باشد. این متخصصان پزشکی بطور منظم و جامع برنامه ریزی یک کودک مبتلا را برنامه ریزی می کنند.

 

https://www.orpha.net/data/patho/GB/uk-FreemanSheldon.pdf

https://rarediseases.org/rare-diseases/freeman-sheldon-syndrome/